Einstein Veliyanka
Ik ben eenzaam opgegroeid. Mijn ouders hadden allebei een belastende baan, en mijn broer kwam pas in beeld toen ik 10 jaar oud was. Het grootste deel van mijn jeugd had ik doorgebracht zonder mijn ouders en nooit buitenshuis. Kinderen in mijn buurt waren schaars en speelden ‘s middags niet meer buiten. Ik ben opgegroeid met de stilte in mijn kamer; de stomme dialoog die mijn poppen zouden maken. Bestede tijd is aangeleerd gedrag en gevormde gewoonte. Ik groeide eenzaam op en bleef eenzaam omdat ik dat het beste wist.
De dag dat ik in Edinburgh aankwam, schoot er een vraag door mijn hoofd.
“Hoe zou ik hier ooit vrienden kunnen maken?”
Het was een vraag die ik obsessief keer op keer in mijn eigen hoofd had gesteld. Ik was bang om buiten mijn kring te socialiseren. Mijn vriendengroepen waren van oudsher duo’s of trio’s en meer recentelijk een octet (schreeuw het uit naar mijn vrienden in FKG UI!). Hier zat ik, plotseling in een groep van 19 (bestaat daar een woord voor?) voor de komende vier maanden in Groot-Brittannië. Mijn fundamentele ervaring met socialiseren was met knuffels, en normaal gesproken praten ze niet tegen je.
Het leuke aan vrienden maken is dat je je pas realiseert dat je ze hebt gemaakt als je erover nadenkt. Ik ben lid geworden van 3 verenigingen tijdens mijn verblijf aan de Universiteit van Edinburgh en bezocht vele andere maatschappelijke evenementen. Alles wat mij interesseerde, deed ik. Ik nam deel aan kunstleslezingen, antropologiediscussies en probeerde zelfs een taalkundeles te volgen. Tijdens deze evenementen ging ik naast een volslagen vreemde zitten en deed ik de activiteit die werd gepromoot. Als het een debat was, zat ik naast een collega-debatter. Als het een MUN was, zou ik naast een andere afgevaardigde zitten. Als het een workshop creatief schrijven was, zou ik naast iemand staan die gewelddadig typt of met een echte veer schrijft. Als het een les internationaal recht was, zou ik naast iemand zitten die 2 uur slaap en pure wilskracht heeft. Je begrijpt de essentie.
Het punt is dat je uiteindelijk naast iemand komt te zitten met minstens ENKELE gemeenschappelijke interesse en ervaring als jij. En Dathelpt.
Je begint met het maken van een praatje. Je zegt hallo, vraagt naar hun naam en geeft ze dan de jouwe. Vraag hen wat ze leuk vinden (voeg onderwerp/activiteit op dit moment in), vertel hen hoe u het vindt. Het lijkt zo voor de hand liggend, maar voor veel mensen helpt het hebben van een dergelijke gids echt.
Het proces moeten doorlopen om uit je schulp te komen en jezelf te dwingen eerst iemand te vragen, is niet iets wat ik normaal gesproken zou doen. Maar alles verandert als je weet dat je tijd tekort komt. Ik herinner me dat ik dacht: Je zult nooit meer 21 zijn, in het buitenland studeren, nooit meer in Edinburgh wonen.
Mijn ervaring tot nu toe is een verandering ten opzichte van mijn normale tempo. Ik ga naar buiten en voer gesprekken van 10 minuten over Manet en Guthrie met minstens één vreemde als ik de galerijen bezoek. Ik maak een praatje over hoe lang de rijen zijn bij Ting Thai Caravan en hoe de moeite waard het eten is met een meisje met wie ik nog nooit eerder in de klas heb gesproken.
Dus voor degenen onder u die zich afvragen hoe u om zult gaan met de vele vreemden die u zult ontmoeten: weet dat iedereen ook graag vrienden wil maken op een onbekende plek.
Ik ben een gaststudent aan de Universiteit van Edinburgh en volg momenteel cursussen gezondheid in de sociale wetenschappen. Ik studeer tandheelkunde thuis aan de Universitas Indonesia en documenteer mijn verblijf in het buitenland regelmatig op mijn sociale media op Instagram @eine_catnip. Kom langs voor meer Edinburgh-gerelateerde inhoud!
